Short Stories - RatnaPrabha

दुपारचे तीन वाजून गेले होते.

सुनसान रस्त्यावरुन कडकडीत उन्हातून चालताना मंजिरीची भिरभिरणारी नजर फळवाल्याच्या छोट्या हातगाडीवर विसावली,खुप थकल्यासारखे वाटत होते तरीही न कंटाळता फळवाल्याकडून चांगली किलोभर रसरशीत द्राक्ष घ्यायला विसरली नाही ती.

कोरोना च्या धास्तीने व्हिटॅमिन सी ला जास्तच प्राधान्य दिल जातय घराघरात, तशाही स्थितीत खुदकन हसली गालात.

विचारांच्या तंद्रीत कधी फ्लॅटच्या दारासमोर आली, तिला ही समजले नाही.

बेल वर बोट ठेवले, तेवढ्यात शेजारच्या सानेकाकुंनी तिच्या तोंडावर दरवाजा धाडकन आपटला.रागाने मस्तकात तिडीक गेली होती.पण मंजिरीने मनातल्या मनात दहा अंक मोजुन राग गिळला .

तेवढ्यात दार उघडले.

"मम्मा,तु नको ना गं जाऊ बँकेत!

सगळे फोन करुन करुन सतावत असतात आम्हांला"असे म्हणुन राघव बिलगला व हमसुन हमसुन रडू लागला.

मंजिरीला उमजेना या वेळेस काय करावे ?

एवढ्याशा आठ वर्षांच्या राघवला social distancing शिकवावे की इमारतीमधील अतिशहाण्या लोकांचा समाचार घ्यावा की कोरोनासाठी अतिस्वच्छता पाळावी.

मंजिरी स्वतः co-operative बँकेत मॅनेजर पोष्टवर होती.

तर दिलीप सरकारी डॉक्टर, कोरोना संक्रमणाचा भयंकर दोन महिन्याचा कालावधी ते दोघेही प्रामाणिकपणे कार्यरत होते.

घरात कामवाली नाही.मुलांना सांभाळण्यासाठी कोणीही नाही.आठ वर्षांच्या राघव व सहा वर्षांच्या टिनुला घरात कोंडून जाताना छातीवर दगड ठेवावा लागे तिला, पण देवघरात तेवणा-या मंद समईच्या ज्योतीवरच सारी मदार होती तिची.

तशातच दोन दिवसांपुर्वीच डाॅक्टर दिलीप यांची कोरोना positive test आली, धावपळ झाली.

पण दवाखान्यात जागाच नसल्याने घरातच त्यांना क्वारंटाईन करण्यात आले.

मंजिरीला मात्र सुट्टी मिळालीच नाही. समस्या कोणतीच नव्हती.एका बेडरुममध्ये डॉक्टरसाहेब बंद होते.मुलांना तिने सर्व गांभीर्य समजावले होते.त्यामुळे ते दोघेही बालजीव पप्पांची छान काळजी घेत होते.

सकाळी साडेसात वाजताच स्वयंपाक करुन मंजिरीला बाहेर पडाव लागे.घरी पोहचायला दुपारी साडेतीन तरी होत असत. आल्यानंतर मात्र सगळ घर पुन्हा हसु लागे.

पण गेल्या दोन दिवसांपासुन परिस्थितीला कलाटणी मिळाली होती.सोसायटीमधील लोकांनी उभयतांना खुप त्रास द्यायला सुरुवात केली होती, त्यांच्या हातात असत तर जणु फरफटतच बाहेर काढल असत.

आता तर राघवला दुपारी landline वरुन फोन करुन त्रास देण सुरु झाल होत.पोरग बिचार बापाच्या जवळ जाऊन रडू शकत नव्हतं.त्यात छोट्या टिनुची जबाबदारी, आई येईपर्यंत सांभाळावी लागत होती.

मंंजिरीने अलगद राघवची मिठी सोडवली व बाथरुम मध्ये त्याला आंघोळ करायला लावली.शांतपणे स्वतःही स्नान करुन तयार होऊन त्याला जवळ घेतले.घाबरलेल्या लेकाच्या डोक्यावरुन हात फिरवु लागली मायेचा.

मनात विचारांचा डोंब उसळला होता.कोरोना positive होण हे काय पाप आहे ?

याच समाजासाठी गेले दोन महिने दिलीप जीवाचे रान करत होता.पाच वर्षांच्या लाडक्या टिनुचा मोहही त्याला कर्तव्यापासुन विचलित करु शकला नाही.पण आज त्याच्यावर प्रसंग आला तर दवाखान्यातही जागा नाही व ज्या सोसायटीची त्याने वर्षानुवर्षे सेवा केली त्यांच्या मनात जागा नाही, काय कराव बरं?

डोक भणभणत होत नुसतं!!

राघवला लगेच झोप लागली.टिनुही पलंगावर अस्ताव्यस्त पसरली होती.गोडडड निष्पाप जीव तो.जागतिक संकटापासुन अलिप्तच होता.

मंजिरीने हळुच बेडरुमचा दरवाजा उघडून आत डोकावले तर दिलीप सुध्दा मंद गालात हसत बेडवर शांतपणे झोपला होता.

मंजिरीने समाधानाने दीर्घ सुस्कारा सोडला. ठाम निश्चयाने फोनवर पोलीस कमिशनरांचा नंबर डायल केला.

सर्व परिस्थिती समजावून सांगितली.मंद तेवत्या देवघरासमोर उभं राहून हात जोडले.पुटपुटली प्रार्थनेचे बोल.

"इतनी शक्ती हमें देना दाता

मन का विश्वास कमजोर हो ना।

हम चले नेक रस्तेसे हमसे

भुलकर भी कोई भूल हो ना।"

आता तिला जगातील कोणतीही परिस्थिती घाबरवु शकत नव्हती.आरामात सोफ्यावर पहुडली सुध्दा.

कोरोना- मानवीय दर्शनाचा किस्सा. स्वतःबरोबर समाजाच्या प्रत्येक समाजघटकास जपा. उपकाराची फेड अपकाराने करु नका.घरात रहा.सुरक्षित रहा.

रत्नप्रभा